Ik kom binnen op het kantoor van Willemien, en ben meteen onder de indruk: lekker ruim, licht, aan het water en met een mega flitser in de hoek waar menig fotograaf van gaat kwijlen, waaronder ik. Ze werkt dan ook veel samen met fotograferen, wat mij ook wel weer wat onzeker maakt, wat zal ze van de foto’s vinden die ik van haar ga maken.
Het is begonnen met de studie kunstgeschiedenis, dat vond ze heel erg interessant. Maar Willemien was altijd zoekende naar de balans tussen theorie en praktijk. Kunstgeschiedenis is een universitaire studie en vrijwel alleen maar theorie, Willemien wil altijd graag dingen zien en doen. Daarom besloot ze met een kunstenaar mee te lopen en volgde ze fotografie vakken aan de Kunstacademie.
Bij haar keuze voor een Master koos ze dan ook heel bewust voor Kunstbeleid en –management, Sturing creatief ontwerp waar zowel theorievakken als praktijkvakken onderdeel waren van het programma. Zo kreeg ze in het eerste semester bijvoorbeeld de opdracht om een groep HKU studenten te begeleiden bij een project. Het was een heel gaaf project: in opdracht van Buitenlandse Zaken 5 korte films maken over de gevolgen van de val van de Berlijnse muur 20 jaar eerder. Het was ook tijdens dat project dat ze haar vriend heeft ontmoet.
Haar vader werkt als freelancer en daar zag ze vroeger de onrust tussen opdrachten in. Ondanks dat er altijd weer een nieuwe opdracht langs kwam, begreep zij de keuze voor het freelance bestaan toen ze jong was niet.
Ik heb mezelf altijd heel erg voorgehouden dat ik van ritme en regelmaat, traditie en ook een bepaalde vorm van zekerheid houdt. Ik ging er altijd vanuit dat het freelancerleven niet bij mij zou passen.
Na haar eerste baan bij een museum op de educatie afdeling, ging ze vervolgens bij een galerie werken. Ze werd nieuwsgierig naar de commerciële kant van kunst. Ze begon na te denken over hoe je kunst toegankelijker kan maken. Bij de galerie stonden mensen vaak met de neuzen tegen het raam gedrukt naar binnen te gluren, maar voor veel mensen bleef het daarbij en kwamen ze niet binnen kijken. Met de gedachte dat mensen meer op hun gemak gesteld moesten worden om naar binnen te lopen, zette Willemien onafhankelijk van het weer, altijd de deur open en ging de muziek aan om het wat minder stil te laten zijn. Maar het was moeilijk om binnen een bestaande vorm grote veranderingen door te voeren om het laagdrempeliger te maken. Toen is wel het zaadje voor How it stARTs geplant.
De stap naar het ondernemerschap vond ze het nog te spannend. Ze hield vast aan de zekerheid van een financiële basis. Achteraf gezien hield ze voor die tijd toch de optie open voor een toekomst met kinderen, ook al hadden zij en haar vriend geen grote kinderwens. Die behoefte aan zekerheid verdween toen ze hoorde dat ze vervroegd in de overgang was. Ze was toen 29.
Toen ik erachter kwam dat ik in de overgang was, merkte ik al snel dat ik me vrijer voelde. De enige waar ik verantwoordelijkheid voor moest dragen – nu en in de toekomst – was voor mijzelf. Het volgen van mijn droom als ondernemer, met alle onzekerheden die erbij komen kijken, was opeens een hele logische en vanzelfsprekende keuze.
De overgang lijkt altijd een ver van je bed show, iets wat je vaag meekrijgt van bijvoorbeeld je moeder, totdat het jezelf overkomt. Ze kreeg last van (zoals ze het zelf al meteen benoemde) opvliegers. Ze voelde zich steeds slechter, en sliep ook slecht. Dus ging ze naar de huisarts, maar aangezien het weinig voorkomt op deze leeftijd werd het niet meteen herkend. Een maand later ging ze toch weer terug, want de klachten werden erger. De huisarts stemde in met een bloedonderzoek. En een week later werd ze gebeld, ze had gelijk, het was de overgang.
Eén van de dingen waar ik het meest mee heb geworsteld is dat ik mij niet meer vrouwelijk voelde, omdat mijn hormoonspiegel niet klopte. Het heeft best lang geduurd voordat dat weer in balans was. Ik ben gegaan van ‘ik vind het wel lekker dat de keuze voor mij is gemaakt, want dan hoef ik niet te blijven twijfelen over mijn kinderwens’ naar ‘shit, het kan niet meer’ naar ‘Ik moet dit als een kans zien om mijn leven anders in te richten en mijn dromen te volgen’.
Gelukkig had de vriend van Willemien ook niet perse een kinderwens. Ze prijst zichzelf gelukkig dat ze allebei al vaker hadden nagedacht over een leven zonder kinderen. Haar vriend zag de nieuwe situatie net als Willemien zelf als een kans en moedigde haar aan om haar hart te volgen. Een inschrijving bij de Kamer van Koophandel volgde. En omdat ze nu als freelancer ging werken hakte ze de knoop door en namen een hond, iets wat ze allebei al heel lang wilde. Ze waren het erover eens: dan gaan we er wel echt iets van maken!
Ze is gestart met haar bedrijf In de Geenen. In haar omgeving hadden veel kunstenaars en kleine ondernemers in de culturele sector aangegeven dat ze hulp konden gebruiken in de vorm van ondersteuning en/of advies. Ze besloot daarop in te springen zodat ze met In de Geenen – toch – een financiële basis kon creëren. Ze krijgt veel verschillende opdrachten: catering assistentie op filmsets, de e-mail van een fotografe, de sales van een meubelmaker, een galerie assisteren op een beurs, enzovoort. Ze geniet intens van de afwisseling in het werk, de mensen die ze ontmoet, en van alle stappen die ze zelf heeft moeten zetten om zichzelf te ontwikkelen als mens en ondernemer.
Vervolgens is ze begonnen met haar tweede bedrijf: How is stARTs – een nieuwe vorm van een kunstgalerie gericht op fotografie. How it stARTs is ontstaan vanuit het idee een omgeving te willen creëren voor mensen die wel iets moois aan de muur willen, maar niet een galerie in zullen stappen. De basis voor How it stARTs werd online, maar ze wilde dat mensen het werk in het echt zouden kunnen zien. Zo kwam ze op het idee om het werk op te hangen op locaties die laagdrempeliger zijn, zoals een café, de kapper en een woonwinkel. Alle plekken waar mensen vanzelfsprekend al naar binnen lopen. Dat werkt heel goed.
Vanaf het begin heeft ze ook pop up locaties gehad, zoals 3 dagen in de grote hal op Centraal Station in Utrecht. Om daar de drempel te verlagen, was de fotograaf ook aanwezig om portretfoto’s te maken van geïnteresseerden.
Het was heel leuk om te zien dat mensen binnenkomen voor een portretfoto en vervolgens een uur later nog rondlopen, kijkend naar de kunst aan de muur. Yes, dit is tof, dit werkt, dacht ik.
Dat is wat ze nu ook doet met haar locatie in Hooghiemstra. De deur staat altijd open, er staat muziek op, de fotografen die ze vertegenwoordigd zijn regelmatig aanwezig en er zijn soms ook portretshoots. Mensen lopen gemakkelijker naar binnen en het is een plek waar Willemien klant en kunstenaar dichter bij elkaar kan brengen door de kunstenaar meer naar voren te schuiven.
Ik zag de overgang in eerste instantie als iets heel negatiefs, maar er zijn zoveel positieve dingen uit voortgekomen en ik heb daardoor zoveel knopen durven doorhakken. Ik zie het bijna als een soort van blessing.
Meer weten over Willemien?
https://www.howitstarts.nl/
https://www.indegeenen.nl/
