Iris is verhalenverteller, en dat vind ik best spannend. Iris helpt mensen met het vormgeven van hun verhaal en nu ga ik haar interviewen en haar verhaal vertellen. Zal ik het wel net zo mooi kunnen verwoorden als dat ze zelf kan? Gelukkig is het een superfijn gesprek, buiten op een terras in Den Haag. Iris vertelt veel, veel te veel om hier te verwerken, maar dat ze een verhalenverteller is, past haar zeker.
Iris heeft de Tweede Wereldoorlog niet zelf meegemaakt, maar toch is het altijd een groot onderdeel van haar leven geweest. Eigenlijk een heel stil onderdeel, iets waarover niet werd gesproken, maar waarvan iedereen wist dat het er was.
Mijn opa, was een sterke, grote, knappe en levenslustige man en vlak voor zijn dood, 5 dagen voor de bevrijding, woog hij nog maar 45 kilo.
De opa van Iris is omgekomen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij zat in het verzet en is uiteindelijk verraden door bekenden. De vader van Iris is opgegroeid zonder vader en met een getraumatiseerde moeder. Niet alleen haar opa is vermoord in de Tweede Wereldoorlog, maar ook haar oom, de oudste broer van haar vader. De Engelsen wilde het Haagse Bos bombarderen, maar dat werd per ongeluk een woonwijk, waar haar oom op dat moment was. Haar oma kon er niet over praten, logisch natuurlijk, ze had zoveel meegemaakt. Het was te moeilijk. Dat is iets wat Iris ook merkte toen zij opgroeide. Een soort constant gemis, een grote stilte waar niemand over praatte.
Mijn opa mocht niet zeggen wat hij wilde zeggen en ik ben verhalenverteller. Ik heb het nooit eerder met elkaar in verband gebracht, maar het klopt. Het voelt goed zo. Ik ben hier om verhalen te vertellen, dat kan ik goed en daar kan ik anderen mee helpen om hen een stem te geven. Net zoals ik dat nu doe voor mijn opa.
Elk jaar gaat Iris met Dodenherdenking naar haar vader. Hij vertelt dan kleine anekdotes over haar opa en vaak gaan ze naar de herdenking in Den Haag. Op die plek heb ik ook met Iris afgesproken, op de Waalsdorpervlakte. Het is een prachtig natuurgebied en heel lastig voor te stellen dat hier tijdens de Tweede Wereldoorlog meer dan 250 mensen ter dood zijn gebracht.
Verhalen vertellen doet Iris al heel haar leven. Dat waren altijd verhalen van anderen. Als journalist vertelde ze verhalen van politici, vluchtelingen, gewone mensen die supermooie dingen deden. Altijd was ze op zoek naar de verhalen achter de mens.
Als ondernemer vertelt ze verhalen van andere ondernemers, maar pas sinds kort vertelt ze ook haar eigen verhaal.
Ik ben opgegroeid in een gezin waar veel werd gepraat, maar niet veel werd uitgesproken. Het was gezellig, laagdrempelig en er was bijna nooit ruzie of een felle discussie. Heerlijk als kind, maar ik heb daar uiteindelijk wel nog wat stappen in moeten maken. Ik dacht altijd dat ruzie maken per definitie slecht was, terwijl het ook heel verduidelijkend kan zijn en mensen dichter bij elkaar kan krijgen.
Twee jaar geleden kwam ze Margreet tegen, het klikte en hun expertises vulden elkaar heel erg aan. Allebei vertellen ze verhalen, waarbij Margreet gespecialiseerd is in het non-verbale aspect en Iris in het verbale. Samen zijn ze ‘Je Beste Indruk’ gestart.
Er zijn zoveel mooie verhalen op de wereld. Echt, ze liggen voor het oprapen! Wij helpen mensen om het verhaal vorm te geven en te leren hoe ze dat vervolgens kunnen brengen.
Met behulp van Margreet heb ik zelf ook gigantisch veel geleerd. Door haar kan ik niet alleen maar andere mensen op het podium zetten, maar ook mezelf. Ik heb er mijn werk van gemaakt om mensen een stem te geven en dat voelt goed, dat klopt.
Meer weten over Iris?
Kijk hier!