Mijn verhaal

BiancaBianca Leave a Comment

Het is oudejaarsavond, 2002 / 2003. Ik vier dit bij een vriendin, en veel andere mensen, vrienden van haar. Ik zit op de bank, in de hoek. Rond te kijken, terughoudend, best leuke mensen volgens mij, maar….

Maar wat zouden ze van mij zeggen, zouden ze mij wel leuk vinden?

 

Ik blijf maar lekker veilig hier zitten in dit hoekje, geen gekke dingen doen, en zeggen, dan hebben ze ook geen reden om me niet leuk te vinden… Weet je wat? Misschien kan ik maar beter helemaal niets zeggen. Wat als ik wat zeg, dan word ik natuurlijk weer helemaal rood, ga ik stotteren, komt er iets stoms uit mijn mond, en weet ik zeker dat niemand mij ooit nog leuk zal vinden.

 

Ken je dat die onzekerheid? En doe jij ook wel eens iets niet uit angst om een fout te maken?

Dus zat ik daar, stilletjes op de bank. Op zich had ik het best naar mijn zin, luisteren naar de verhalen van anderen, maar het had zoveel leuker kunnen zijn.

 

Wist ik toen veel, dat door niets te zeggen, mensen me saai zouden vinden.

Wist ik toen veel dat door niets te zeggen mensen me juist niet leuk vonden.

Wist ik toen veel dat het veel leuker is om te praten en af toe iets stoms te zeggen.

Wist ik toen veel dat het okee is om fouten te maken en af te gaan, dat doet iedereen tenslotte.

Wist ik toen veel dat het leuk is echt te connecten.

Wist ik toen veel, dat iedereen eigenlijk net als ik is.

 

Wist jij dat?

Gelukkig weet ik nu beter, en na een lang proces van ongeveer 10 jaar, sta ik nu een stuk zekerder in mijn schoenen. Maar nog steeds laat ik me soms liever even niet zien.

Wanneer heb jij dat, dat je je terugtrekt? Heb je dat net als ik vroeger, in groepen, of als er een camera op je gericht staat? Dat is voor mij ook de reden waarom ik liever achter de camera sta. Maar zoals ik je zojuist heb verteld snap ik wel hoe je je voelt. Snap ik hoe je je voelt als je je ineens moet laten zien aan anderen, op het moment dat je je het liefst wilt teug trekken. Snap ik hoe je je voelt als je eigenlijk je allerleukste zelf wilt zijn, en als alle ogen (lees: camera) op je gericht staan.

 

Pas stond ik zelf weer even op de spot in de studio omdat ik zelf ook nieuwe portretfoto’s nodig had. Het was goed weer even te ervaren hoe is het om daar te staan, best lastig dus. Als jij daar staat en ik achter de camera, lach ik met je mee, ik trek een gekke bek en zet mezelf voor schut zodat jij kunt lachen voor de camera. Wees niet bang als je bij mij in de studio komt, ik weet hoe je voelt en ik zorg dat jij jezelf kunt zijn.

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *